Det beste er no

Tekst: Hilde K. Kvalvaag

Ja, sure, why not? La oss klippe litt blåbærlyng eller ormegras, tenker eg, finn fram ei sløv saks og tar guten på skuldrane. Vi går innover stien frå sommarhuset vårt, sola skin ned mellom trekronene, fuglar kvitrar. Trafikken eit stykke unna er eit jevnt sus, ei påminning om verda utanfor skogen. Men sonen min er så liten, for han er vi djupt inne i skogen.

– Hør fuglene, pip pip, seier han og ler.

– Ja, seier eg, lyttar etter den ville fuglesangen, dei små hannfuglane med bankande fuglehjarter som syng for å tiltrekke seg ein make.

– Klippe, seier barnet så.

Eg slepper han ned og gjer han saksa. Med bøyd rygg prøver han å klippe. Eg set meg ned på huk ved sidan av han, ser på dei umodne blåbæra, på stilkane som bøyer seg under dei lubne små fingrane hans.

Eg veit at den vesle 2-åringen som synest lykka er å klippe blåbærlyng og springe rundt i skogen med mamma, ein dag vil lukke døra for meg, sette seg på eit fly og dra bort 

Eg er ganske trøtt for tida. Eg har ringar under auga av lite søvn. Likevel er eg så glad at eg nesten ikkje tør å seie det høgt. Det kan irritere, det verkar så vellykka å vere glad, og det skal ein vere forsiktig med, men det er altså sånn det er. At det er ingen stader eg heller vil vere, enn i skogen og klippe litt med dette vesle mennesket mitt. Ja, det er mykje som bekymrar meg, verdas bedrøvelege tilstand, folk eg er glad i som har det vanskeleg. Men å dele dagane med han som vil ut og klippe litt, gjer at eg nesten må klype meg i armen over at eg er så heldig.

Kanskje er det fordi eg veit at det som ventar der framme ikkje er betre enn slik det er no. Det beste er no. Då mine tre eldre barn var små var eg også veldig glad, så takksam for at eg hadde fått dei, men eg frykta ikkje framtida, eg kunne ikkje heilt tru at det livet eg kjente skulle ta slutt.

Den eldste sonen min gjekk på den same stien der minstemann og eg går no. Han var også ein varm, liten stabbande bylt. No har han skjegg og bur i København. Eg skjønte det ikkje heilt før den dagen han drog, det verka som science fiction, nei det kunne ikkje skje, at han skulle reise frå oss. Men no er det realitet. Sonen min syklar rundt i København med vind i håret.

Så eg veit at den vesle 2-åringen som synest lykka er å klippe blåbærlyng og springe rundt i skogen med mamma, ein dag vil lukke døra for meg, sette seg på eit fly og dra bort. Eg håper at eg ikkje sørgar for djupt over det, men toler det, at eg skal vere glad for at eg faktisk fekk oppleve dette, at livet var enkelt med nyklipt blåbærlyng i neven. Uansett er det lenge til. Inntil vidare er det oss to i skogen.

– Kaste kongle? spør han.

– Ja, kaste kongle, seier eg.

Og han spring så fort dei små beina klarer, nekter å sleppe den sløve saksa (jada, eg veit at saks kan vere farleg!). Vi kjem ned til dit skogen ender i vatnet, der har han lageret sitt med konglar. Eg held han så han ikkje skal falle uti, medan han kastar konglar uti det speilblanke vatnet. Gullfjellet skin kvitt i det fjerne, nokre ender sym rundt i sivet og sonen min ler av ploppet når konglen treffer vatnet. Latteren liknar storebrorens.

Og snart kjem storebror heim og ber veslebror på skuldrane.