Pass på meg!

Skråblikk av Hilde K. Kvalvaag Illustrasjon: Tine Erika Fuglseth

Når eg går frå sonen min, leverer han til dei han ikkje kjenner så godt endå, har han tårer i auga. Slik storebroren hadde tårer i auga då han skulle i barnehage. Eg har aldri gløymt dei tårene, dei skulle ikkje ha vore der. Heile dagen går eg rundt med ei dump kjensle for veslebror, ser for meg ein liten plugg som virrar rundt i barnehagekaoset, eit evig cocktailparty, der ein ikkje veit heilt kven ein skal vere med, med skrik og skrål. Og han som liker rolig leik, gjerne i lag med ein vaksen.

Om ettermiddagen opnar eg porten på ny, har kun auge for barnet mitt.
– Det går veldig fint, sjølv om han er litt sjenert for dei andre barna, litt tilbakeholden type, seier dei tilsette i barnehagen når eg henter han. Litt sjenert, høyrer eg. Litt tilbakehalden. Å, barnet mitt, tenker eg. Kva er det vi gjer mot deg? Vi kastar deg til ulvane.
– Pass på meg, mamma, seier han når vi skal legge oss for kvelden.
– Ikkje slepp handa mi!
– Eg passar på deg, seier eg.
– Mamma passar alltid på deg.
Eg held fast i den varme, vesle handa, slik mødre gjer. Nokre lykkelege minutt ligg vi slik, før den jevne pusten hans fortel at han har sovna, og handa hans blir slapp og slepper taket. Han ligg der så fredfull.

Eg trøystar meg med at det også er kjærleik i å tole tårene hans, seie at det går bra, og meine det 

Han er berre to år, og for han er verda god, mykje er «litt morsomt» som han liker å seie. Men eg som er vaksen og mor hans, kjenner ei uro for den vesle guten min som ligg der i senga. Verda er så uroleg, og eit liv inneheldt uansett så mykje ikkje ei mor kan beskytte han mot. Enno er den beste tida på døgnet om kvelden når eg får ligge tett inntil dette vesle mennesket, kjenne varmen under dyna, og tenke at der i mørkret er alt godt. 

– Pass på meg, mamma! Orda hans er så store at dei nesten gjer meg redd. For eg kan ikkje beskytte han mot all verdas farer og nederlag. Han må gå ut i verda på eigne bein. Første stopp er barnehagen, så kjem det neste, og det neste der igjen. For ei tid er forbi. No skal han ha dagane sine borte frå oss.

Eg veit at det er «bra for han», at han treng å møte andre barn, lære å vere i ein fellesskap. Det veit fornuften, men så er det dei tårevåte auga. Helst ville eg ha passa på han sjølv. Snakka med han. Leikt med han, fått han til å le. Men uansett kor vondt det gjer, så må han lære seg å handtere sine eigne tårer, stå i det. Eg trøystar meg med at det også er kjærleik i å tole tårene hans, seie at det går bra, og meine det. Eg les at ein professor i psykologi seier at vi kanskje passar for godt på barna våre no, bekyttar dei for ivrig. Så eg slepper taket i handa hans i barnehagen, seier ha det og går. For dette er berre starten. Storebroren som syklar rundt i København har for lengst lært å passe på seg sjølv.

– Pass på meg, mamma, seier han.
– Eg skal gjere mitt aller beste for å passe på deg, seier eg, og så skal eg lære deg å passe på deg sjølv.


Foto: Hilde K. Kvalvaag skriver fast i Barn i Byen om småbarnsliv, foreldreskap og hverdagserfaringer.