Men meg då, mamma?

Tekst: Hilde K. Kvalvaag Illustrasjon: Nhu Diep

– Da kan jeg bare sitte her da og være lei meg, jeg skal bare sitte her jeg.

Den vesle har sett seg på golvet, i ein nokså mørk krok, i enden av gangen. Der sit han og gret og synest synd i seg sjølv. Storebror har hatt bursdag og eg har kjøpt gaver til han. Fire faktisk. Eg har nett kome heim frå ein tur og veslebror ser på gåvene til storebror som eg i mitt einfald spurde om den vesle ville gje.

Han er utrøysteleg der han sit utanfor do med våte kinn.

– Har du ikke kjøpt noe til meg?
– Eh, nei, eg kjøpte til storebror som har hatt bursdag. Du fekk jo gåve for tre dagar sidan. Neste gong er det din tur, i dag var det hans tur.

Rasjonalitet og kjølig påpeking av logiske fakta har ingen effekt. Han er utrøysteleg der han sit utanfor do med våte kinn. Eg diskuterer med meg sjølv om eg synest reaksjonen hans bør bli møtt med forståing, eller fordømming. Eg går for ei mellomløysing:

– Eg skjønner at du vart lei deg, men søster fekk heller ingenting.
– Jeg fikk ingenting, jeg, hulkar han. Hulka hans støyter mot hjartet.

Eg har vore vekke til saman åtte av dei ti siste dagane, eg er ei dårleg mor, fortvilinga hans er kanskje egoistisk, men den er likevel sann.

– Vennen min, kanskje du kan få ei lita gåve på mandag når butikkane er opne.
– Nei, (hulk, snufs), jeg vil ikke ha noe jeg, aldri mer. Jeg skal bare sitte her jeg, for alltid. Gå vekk.

Eg lar han vere ei lita stund. Kjenner snufsinga hans som ei solformørking i hovudet.

– Måtte du, seier mannen min irritert. Eg prøver å jobbe her, eg ligg etter, kunne du ikkje gitt han ei dropspakke i det minste så hadde vi sluppe dette bråket, ser du kor lei seg han er.

Eg sender mannen min eit sint blikk. Takk for støtta, liksom, my arse. Det ulykkelige barnet ligg i ein haug utanfor doen. Eg tar han i armane og stryk han over håret, medan han dyttar meg vekk og legg seg som eit samanrulla pinnsvin på golvet.

– Søte venn, du skjønner at denne gangen var det storebror som hadde bursdag, derfor kjøpte eg til han, eg synes du skal prøve å slutte å gråte, så gjer vi pakkene til bror. Du skal få ein presang på mandag.
– Nei, jeg vil aldri ha noe jeg.

Empati, generøsitet, raushet. Det er ambisjonen min at barnet mitt skal vere flink til å ta andres perspektiv, dele, ikkje alltid sette seg sjølv først, men det slår meg, eg har ikkje tatt hans. Eg prøver meg med skulebokeksempelet eg har lært av psykologar. Sett ord på kjenslene. Då skal du sjå det losnar på magisk vis.

Etter ein drøy time har han nådd botnen av tåredammen.

– Eg skjønner at du vart veldig lei deg når mamma ikkje hadde kjøpt presang til deg, og det er lov å vere skuffa. Er det sånn du har det no?
– Jeg vil aldri ha noe jeg. (Hulk). Du kjøpte ingenting til meg.
– Eg skal kjøpe til deg på mandag. Då skal vi gå rett frå barnehagen til leikebutikken.

Etter ein drøy time har han nådd botnen av tåredammen, han reiser seg og kjem mot meg med eit bestemt uttrykk i ansiktet.

– Nå vil jeg gi gavene til bror.
– Å, så flott, er det einaste eg kjem på å seie.

Med rank rygg overrekker han pakkene til storebroren. Mannen min har fått andletet i avslappa folder att. Alle smiler.

– Kan jeg få noe på mandag? spør han rett før han sovnar.
– Ja, det kan du, det var fint at du gav pakkene til storebror, såg du kor glad han blei.
– Jeg ønsker meg et romskip eller en robot.

Mandag går vi hand i hand inn i næraste leikebutikk. Det er ingen skyer på horisont vår, sjølv om himmelen over oss er mørk og våt.

– Unnskyld, har de romskip her?
– Nei, dessverre.
– Men robotar då, små, ikkje så dyre?
– Nei, dessverre.

Eg ventar eit nytt samanbrot, men den vesle seier begeistra:
– Så mange fine ting de har her. Mamma, ser du den skattekisten der, var ikke den fin?
– Jo, den var fin.

Varsamt løftar vi ned skattekista. Den er full av diamantar og koster 100 kroner. Vi kjøper den og saman går vi smilande heim gjennom regnet. Inkonsekvente og lukkelege.

Hilde K. Kvalvaag, forfatter, journalist, sosialantropolog, Nordnesbuar og mor til fire barn frå 3 til 22 år.