Hurra for deg som fyller ditt år!

Skråblikk av Hege Rognøy Fossåskaret Illustrasjon: Gunvor Rasmussen 

Allereie i august begynner fireåringen å telle ned;

«Kor mange dagar er det til bursdagen min, nå?»

«Du har bursdag siste dagen i november, venen min. Det er tre månader til.»

Men så er det plutseleg blitt november. Den store dagen nærmar seg, og stressnivået mitt stig i takt med forventningane hos guten.

Stova vår er tjue kvadratmeter. Difor finn eg optimistisk fram ein liten gul lapp då me skal skrive gjesteliste, det er jo ikkje plass til så mange. Jubilanten er rykande ueinig. Lista vert lengre og lengre. Skal me invitere Hans, så må me invitere Trond. Og Kari må me invitere, for eg var i selskapet hennar. Og då må me også invitere Stine for ellers blir det urettferdig. Og slik held me på. Til lappen er bytta ut med eit A4-ark, og eg kan høyre veggane bule.

Så er endeleg sjølve dagen her. Bordet er dekka, ungane er reine, mor og far har kasta på seg fine klede og god lukt. Huset er sirlig pynta med ballongar og flagg. Kyllingpølsene er varme, og i huset råder ei forventningsfull ro. Ho skal ikkje vare lenge. Første gjesten kjem nølande opp trappa med finkjole og forsiktig blikk. Men så opnar slusene seg. Det velter inn barn i eit virvar av jakker og sko og presangar.

Før festen er fem minutt, er ballongane blitt til fotballar, og eg prøver å sikre det eg kan av lause gjenstander.

Så er det gåvene. Femten par barnehender skal hjelpe bursdagsbarnet med å opne. Eg freistar febrilsk å få alle til å sitje fint og sjå på medan han opnar ein pakke om gongen. Men det er som å be ein flokk sultne ulvar synge for maten.

Før festen er fem minutt, er ballongane blitt til fotballar, og eg prøver å sikre det eg kan av lause gjenstander 

Presangen frå Ole er ein mannevond brannbil som blinker og uler i skiftande rytmar. Bursdagsbarnet er henrykt! Eg på mi side noterer meg at Ole sikkert ønsker seg eit surt leikeorgel uten volumkontroll til bursdagen sin. Då ungane omsider har satt seg til bords og har munnen full av pølse, senker stillheten seg. Heilt til dei skal ha brus. Blanding. 

«Eg vil ha Cola og Solo og Sprite. Nei! Det var feil; du tok i Solo først!» 

Vertskapet blandar og skjenker for harde livet. Og når ungane er mette, tenkjer me at det er ein god idé at dei leiker på eigenhand ei stund. Men det tek ikkje lang tid før me innser at frie tøyler for 16 ungar fulle av sjokoladekake og brus i alderen tre til seks år er ein særdeles dårleg idé. Og medan eg står der med ei hand på Egil som full av dødsforakt insisterer på å klatre i trappegelenderet, og ei hand på Line som vil ut og leike i bilvegen, samstundes som eg freistar å hindre at Jens og Kåre stikk ut augo på kvarandre med små plastikkspyd, roper Kari frå badet at ho er:

«FERDIG!».

Instinktivt begynner eg å puste slik eg gjorde på Haukeland for nøyaktig fem år sidan: djupt inn – rolig ut. Og eg kan høyre den oppmuntrande stemma til jordmora som seier at dette går bra, det er snart over. For denne gongen. Først når sveitte og uskadde ungar med snopepose i handa har blitt henta, og støvet har lagt seg, begynner eg å puste normalt. I eit hav av slappe ballongar og halvspiste muffins, finn eg ein strålande femåringer som seier at dette er den kjekkaste bursdagen han har hatt! Og med eitt er alle anstrengelser gløymd. Slik dei var for fem år sidan og i fjor og året før det.

Og eg gir guten min ein god klem og seier at nå, venen min, er det berre 364 dagar til neste bursdagsfest.