Gleda ved å vere to

Tekst: Hilde K. Kvalvaag Illustrasjon: Nhu Diep

 – Korleis har han hatt det i dag?

– Jo, han har pusla, leika med tog, vore litt på puterommet, og så liker han sandkassen, der kan han sitte lenge, seier avdelingsleiaren på sin rolege og sympatiske måte. Det er ein grå dag, eg kjenner meg litt grå til sinns eg også.

– Har han leikt med nokon?

Det blir stilt eit lite sekund.

– Vel, han leikar ved sidan av dei andre, han liker best at det er ein voksen i nærleiken og ein del av tida foretrekk han å stå i vinduskarmen og sjå på når dei andre leikar.

I vinduskarmen. Så der er barnet mitt, lik ei stum potteplante.

– Er det ein idé at de prøver å sette han saman med andre rolege barn og sjå om dei kan finne tonen?

– Vi prøver. Det er ingenting vi heller vil enn at han skal få venner her i barnehagen.

Eg hadde bestemt meg for at det var heilt greit at sonen min ikkje leika med nokon. Det ville komme, sa eg til meg sjølv, han er jo fornøgd, ja, glad, så slapp av. Men eg kjente eit stikk når andre mødre fortalde om barnas vennskap. Kor deilig det såg ut med begeistringa dei små viste for kvarandre. Min nesten treårige son fortalte kvite løgner: – I dag har jeg lekt med Hedda, sa han nesten kvar dag. Det var ikkje sant.

Så ein dag går eg opp trappene til avdelinga hans, og eg gler meg som alltid til å treffe han. Tenker at han er så liten og skjør enno. Vil passe på han. Sonen min kjem glad i mot meg. Eg tek han i armane som vanleg, klar til å bere han heim på skuldrane. Ute regnar det som vanleg. På veg ut døren stoppar ei av dei tilsette meg, smiler.

– Sonen din har funne slik tonen med L., dei går rundt hand i hand.

– Kva? Er det sant? seier eg.

Først kan eg nesten ikkje tru det, så uvant er det. Min vesle son, hand i hand med ein annan liten tass. Det er som om sola skin frå lysstoffrøret i barnehagetaket.

– Jo, vi har sett det meir og meir i det siste at dei søker mot kvarandre. Dei pratar heile tida, dei ler og tullar, leikar så ivrig.

– Jøss, seier eg, ser på sonen min, kjenner ei sterk glede strøyme gjennom meg. Det kjennest som ein viktig augneblink, noko eg kjem til å dra fram i konfirmasjonstalen, som om eg får ei gåve der i den bergenske grå ettermiddagen.

Det ho fortel meg er at sonen min er glad, ja, beintfram lykkeleg. Sonen min har fått ein venn. Det er ikkje til å tru. Herlegheita varer, dag etter dag. Om morgonen ser eg sonen min leite etter kameraten som helser han med jubel. Dei liknar eit nyforelska par. Det er som om min vesle treåring har vakse i eigne auger. – L. og jeg er venner, seier han stolt.

Men slik det er med kjærleiken, med ein gong han er der, kan ein bli redd for at han skal forsvinne. Tenk om dei små skuffar kvarandre? Eg kjenner det synke i hjartet av tanken. Tenk om ein av dei blir lei? Skal han då stille seg opp i vinduaskarmen igjen. Sjå livet flyte forbi?

Eg les på nettet at barn i denne alderen har ein begrensa evne til å sjå andres perspektiv. Om leikekameraten vil noko anna enn dei sjølv, er det eit sjokk, og kan leie til stor frustrasjon. Barn i det som blir kalla «eg vil ha det på min måte-alderen», foretrekk kanskje å leike med same barn, men er ikkje særleg pålitelege venner. Dei seier gjerne: «I dag er du ikkje vennen min», om dei har lyst å gjere noko anna enn vennen.

Tida vil vise om dei to små gutane fortset å gå hand i hand. Om dei vil lyse opp når dei ser kvarandre. Kven veit. Kanskje blir dei slike kameratar som har kjent kvarandre sidan barnehagen. Men eg er ikkje lengre redd, no har månader gått, sonen min har oppdaga gleda av vennskap.

Og som den trulause treåringen han er, seier han: «L. er bestevennen min, men jeg har mange bestevenner, jeg.»

Hilde K. Kvalvaag, forfatter, journalist, sosialantropolog, Nordnesbuar og mor til fire barn frå 2 til 21 år.